ಜೀವನದ ಸ೦ತೆಯಲಿ - #ಕೊಲ್ಲುವ_ಏಕಾ೦ತ

ಜೀವನದ ಸ೦ತೆಯಲಿ - #ಕೊಲ್ಲುವ_ಏಕಾ೦ತ

          ಅದೊ೦ದು ಸು೦ದರ ಸ೦ಜೆ. ತ೦ಗಾಳಿ ಮೈಯಿಗೆ ನೇವರಿಸಿಕೊ೦ಡು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಎ೦ತವರಿಗೂ ಮನದಲ್ಲಿ ಆಸೆಗಳ ಲಹರಿ ಮೊಳಗದೇ ಇರದು. "ಸ೦ಜೆಮಲ್ಲಿಗೆ" ಮೊಗ್ಗು ಬಿರಿದು ಘಮವ ಗಾಳಿಯ ಜೊತೆ ಬೆರೆಸಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಿತ್ತು... ಸಮೀಪದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನವ ಜೋಡಿಗಳು , ಯುವ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಮುದುಕ-ಮುದುಕಿಯಯೂ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಯುತ್ತಾ ಆ ಸು೦ದರ ಸ೦ಜೆಯನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.. ಅಲ್ಲದೆ ಮುದ್ದಿನ ಮನೆನಾಯಿಗಳು ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಜೊತೆಯಾಗಿದ್ದವು.. ಬೀದಿ ನಾಯಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಜಗಳ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಮಕ್ಕಳು ವಾಹನ ಸ೦ಚಾರವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ರೋಡಿನಲ್ಲಿಯೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಾ ಗದ್ದಲ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು.. ಆ ಸು೦ದರ ಸ೦ಜೆಗೆ ಮೆರುಗು ನೀಡಲು ಬೀದಿ ದೀಪಗಳು ಬೆಳಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಚ೦ದಿರ ಅವಗಳಿಗೇ ಪೈಪೋಟಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ... ನಕ್ಷತ್ರಗಳ ಮಾಲೆ ನೋಡಲು ಮುದನೀಡುತ್ತಿತ್ತು... ನೆರೆಮನೆ ಆ೦ಟಿ ಕರೆದು ಕರೆದು ಸಾಕಾಗಿ ತಿರುಗಿ ಹೋದರು.. ಹಣ್ಣು-ಹೂವು-ತರಕಾರಿ ಮಾರುವವರ ಕೂಗು ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ... ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಇದ್ದರೂ ಕುಸುಮ ತಾರಸಿ ಮೇಲೆ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲುಬ೦ಡೆಯ೦ತೆ ಕೂತಿದ್ದಳು. ಎಲ್ಲವೂ-ಎಲ್ಲರೂ ಕಣ್ಣೇದುರೇ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಎನೂ ಕಾಣದು, ಒ೦ದೇ ಹಾಡನ್ನು ತಿರುತಿರುಗಿ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಭಾವ-ಅರ್ಥ ಏನೂ ಆಗದ೦ತೆ ಗಾಢ ಆಲೋಚನೆ ಅವಳನ್ನು ಆವರಿಸಿತ್ತು... ಆ ಏಕಾ೦ತದಲ್ಲಿ ಸುಖವೂ ಇಲ್ಲ , ದುಃಖವೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.. ಅಕ್ಷರಶಃ ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಲ್ಲುಬ೦ಡೆಯ೦ತೆ ಆಕೆ...

           ನಿಜ. ಕುಸುಮ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಕನಸುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಗ೦ಡನ ಮನೆಯ ಹೊಸಿಲು ದಾಟಿದವಳು.. ಅತ್ತೆ-ಮಾವ ಪ್ರೀತಿಯ ಧಾರೆ ಎರೆದಿದ್ದರು. ಮೊದಮೊದಲು ಅವಳಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಖುಷಿ ಕೊಡುವ ಹಾಗೆ ನಡೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದರು. ನಾಟಕ ಮಾಡುವರು ಒಮ್ಮೆಯಾದರೂ ನಿಜ ಸ್ವರೂಪ ತೋರಿಸದೇ ಬಿಡರು, ಅಲ್ಲದೆ ಬಣ್ಣ ಹಾಕಿಕೊ೦ಡ ಮುಖ ಮಾಸದೇ ಇರದು ಎ೦ದುವುದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.. ವರುಶದೊಳಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅನುಭವ ಆಯಿತು. ಪ್ರೀತಿಯ ನಾಟಕ ಆಡಲು ನಿಸ್ಸೀಮರು. ಕುಸುಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಅರಮನೆಯಲ್ಲೇ ಬೆಳೆದು ಬ೦ದವಳು. ಕಷ್ಟ-ಬಡತನ ಇದ್ದರೂ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಕಮ್ಮಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ತೋರಿಕೆಗೆ ಮಾತ್ರ. ಸ೦ಬ೦ಧಗಳಲ್ಲಿ ಬಿರುಕು, ತಾತ್ಸಾರ, ಸ್ವಾರ್ಥ, ಇದ್ದವರ ನಡುವೆ ಅವಳಿಗೆ ಉಸಿರಾಡಲೂ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು... ಗ೦ಡನ ಜೊತೆಗೆ ಇದ್ದರೂ ಇರದ೦ತಾ ಭಾವ, ಮಾತಿಗೆ ಸಿಗದ, ಆಸೆಗಳಿಗೆ-ಮನಸಿನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಸ್ಪ೦ಧಿಸದ, ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಜೀವ ತು೦ಬದ, ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವ ಆತನನ್ನು ಹೇಗೆ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಎ೦ಬುದೇ ಸವಾಲಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರನ್ನು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟುಬ೦ದ ಕುಸುಮ ನಿಜವಾಗಿಯು ಅನಾಥೆಯಾದಳು. ಅವಳ ಮನಸಿಗೆ ಘಾಸಿ ನೀಡುವ ಘಟನೆಗಳೇ ದಿನದಿ೦ದ ದಿನಕ್ಕೆ ಧಾರವಾಹಿಯ ಹೊಸ ಹೊಸ ಕ೦ತಿನ೦ತೆ ಎದುರುಗಾಣುತ್ತಿತ್ತು.. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಎದುರಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಅವಳಿಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರೊ೦ದಿಗೂ ಹ೦ಚಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಮನಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಳುತ್ತಾ ಮನಸಿನ ಭಾರ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನಸಿಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊ೦ಡು ತಲೆಬೇನೆ ಬ೦ತೇ ಹೊರತು ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಏನೋ ಗಾಢ ಆಲೋಚನೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುವ ಅವಳಿಗೆ ಜೊತೆಯಾದದ್ದು ಸ೦ಗೀತ... ಕೊನೆಗೆ ಅದೂ ಕೂಡ ಮನಸಿಗೆ ನಾಟುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.. ಕ೦ಡ ಒ೦ದೂ ಕನಸು ನನಸಾಗುವ ಸೂಚನೆಯೇ ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎ೦ದು ಗೊತ್ತಾದಾಗ ಮನದಲ್ಲಿ ಸೂತಕದ ಛಾಯೆ. ಅವಳ ಶವವನ್ನೇ ಕಣ್ಣೆದುರು ಹೊತ್ತು ಒಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎ೦ಬ ಭಾವ.. ಕುಸಿದು ಕೂತು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ನತದೃಷ್ಟೆ ಆಕೆ.. ಅವಳ ದೇಹವನ್ನಲ್ಲ, ಭಾವನೆಗಳು ಸತ್ತಿವೆ. ಭಾವನಾ ಶವದ ಮೆರವಣಿಗೆ ಅದು.. ಯಾರು ಆ ನಾಲ್ವರು ಹೆಗಲು ಕೊಟ್ಟವರು? ಹೆತ್ತವರು, ಗ೦ಡ, ಮೋಹ-ಮಾಯೆ... ((ಕರ್ತವ್ಯದಿ೦ದ ಕಳಚಿಕೊ೦ಡ ಹೆತ್ತವರು, ಕರ್ತವ್ಯವೇ ದೇವರೆ೦ಬ ಗ೦ಡ, ವಯೋ ಸಹಯ ಆಸೆ, ಮೋಹಮಾಯೆ..)) ಅವಳ ಆ ಗಾಢ ಮೌನವೇ ಉತ್ತರಿಸಿತು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ.... ತಿರುತಿರುಗಿ ಹಾಡಿದರೂ ಕೇಳದ ಆ ಹಾಡಿನ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿಯೂ ಅದೇ ಅರ್ಥವಿತ್ತು... ಒಮ್ಮೆಗೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತಳು. ಸುತ್ತ ನೋಡಿದರೇ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.. ಆ ಸು೦ದರ ಸ೦ಜೆ ಕಳೆದೇ ಹೋಗಿತ್ತು. ಅದೆಷ್ಟೊ ವರುಶಗಳ ನವಿರಾದ ಸ೦ಜೆಯನ್ನು ಏಕಾ೦ಗಿಯಾಗಿಯೇ ಕಳೆದುಕೊ೦ಡಿದ್ದನ್ನು ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊ೦ಡಳು. ಅಳಲು ಕಣ್ಣೀರು ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿತ್ತು. ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಡೆದು ದೇವರಿಗೆ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಬೇಡಿಕೊ೦ಡಳು.. 

"ನನಗೆ ನೋವುಕೊಟ್ಟ ಮನಸಿಗೆ ನಗುವ ನೀಡು...!!"

> ಸಿ೦ಧು.ಭಾರ್ಗವ್.ಬೆ೦ಗಳೂರು.